Proefnotitie: Groene Draak

Ik ga er eens even voor zitten. De Groene Draak, een cannabisbier. Bij het inschenken valt de kleur van het bier meteen op; het is een groen bier, een beetje viesgroen eigenlijk. In de bijgevoegde foto is de kleur enigzins gedramatiseerd, maar dat had je al door. Hoop ik. De geur is best een beetje skunky zoals in superskunk en dit combineert goed met de geur van de gist. De phenolische, iets kruidige M41 gist en de wiet zijn beide wel heftig in de geur.

Er is redelijk wat koolzuur aanwezig, wat mooi past bij het basisbier wat eigenlijk gewoon een sterke blonde is. De smaak is kruidig en harsig. De gist heeft een Duvelachtige smaak. De wiet is goed te proeven, dus de dosering is goed geweest. Misschien zelfs wat te hoog, want het is niet meer subtiel te noemen. De smaak is het best te vergelijken met wanneer je wat rauwe, gedroogde toppen kauwt. En ja, voordat je je het afvraagt, dat heb ik gedaan. Na verloop van tijd raakt de cannabis een beetje op de achtergrond. 

Het mondgevoel is wat stroef, het bier glijdt nét niet lekker naar binnen. Ik heb de indruk dat de wiet zorgt voor een trekkerig mondgevoel, waarschijnlijk door de tannines /polyfenolen. Dit went halverwege het glas. Door de suiker is de body ook wat aan de lage kant. Dit is prima bij een Belgische sterke blonde, maar om de cannabis wat te balanceren, had wat meer body en/of zoet wel op zijn plaats geweest.

Door al dat proeven is het glas al snel leeg. Nu is het wachten tot hij inslaat. Ik heb nog geen trek in een broodje shoarma en een behoefte om onbedaarlijk in een lachstuip te raken is er ook niet. Cannabisbier. Het klinkt zo leuk. Drugs in bier, dat is dubbel genot. Nog even wachten dan. Niets. 

Na een minuut of 10 lijkt er dan toch iets van een ontspannen gevoel in mijn hoofd te vormen. Nou ja, het is tenslotte vrijdagmiddag. Het is mijn eerste biertje en de werkweek is eindelijk voorbij. Het is misschien toch de combinatie van alcohol en vermoeidheid. 

Even later weet ik het zeker, ik begin wappie te worden. Ik zak terug in de bank. Peace out, man. Of zeggen ze dat tegenwoordig niet meer? Maar zoals wel vaker, is de wens de vader van de gedachte. Het blijft bij lichte tinteling. Hierbij kan dit experiment als matig geslaagd worden beschouwd.

Chocolate BarBier | Nutsbier

Een bier met noten staat al een tijdje op mijn lijstje. Dit idee is geïnspireerd door de altijd geniale hobbybrouwer van het eerste uur Kloekus (artiestennaam, red.). Hij heeft al een aantal bieren met noten gemaakt en dat blijkt een mooie smaak op te leveren.  Vooral de combinatie met donkere mouten en zoet leveren echte genietbieren op.  Een bekend commercieel voorbeeld van een donker chocolade-achtig bier met noten is de Omnipollo Noa Pecan Mud Cake stout.

Het idee van dit bier is om een soort Nutsbier te brouwen. Zoals in die chocoladereep. Volgens de makers van deze calorieënbom is het een reep met een rijke combinatie van zachte nougat, een laagje karamel en knapperige hazelnoten omhuld met melkchocolade. Een Nuts zorgt ervoor dat je er weer tegenaan kunt en net even wat meer durft.  'No nuts, no glory'.  Tuurlijk.

Hoe dan?

Uit deze prachtige omschrijving filteren we 4 hoofdsmaken: chocolade, caramel, nougat en hazelnoten. De brainstormsessie over wat en hoe, leveren de onderstaande opties op: 
 

Recept	Brouwen		Navergisting	Bottelen
chocolademout	cacaonibs	nougat	noten	lactose
caramelmout	chocolade	caramel	likeur
carabelge	cacaopoeder	fudge	notenextract
koudtrekken			hazelnootsiroop
			vanille

De chocolade -en caramelsmaak kunnen we uit chocolademout en caramelmouten halen. Mijn ervaring is dat dat soms niet helemaal kan werken en dat de smaak net niet chocolade is. Eventueel koud trekken van donkere mouten geeft wel een passende kleur. Tijdens het maischen kunnen er chocoladesmaken worden onttrokken aan bijvoorbeeld cacaonibs, pure chocolade of cacaopoeder om een chocoladesmaak te krijgen. Voor de lichtbruine smaken van de reep kan er nougat, caramel(saus) of fudge worden toegevoegd, De laatste twee bevatten doorgaans vettige ingrediënten zoals room en melk. 


Andere toevoegingen tijdens de navergisting kunnen noten, notenlikeur, notenextract, hazelnootsiroop of vanille zijn. Dit zijn aromatische oplossingen die ook aan de koude kant van het brouwen aan het bier worden toegevoegd, zodat er zo weinig mogelijk aroma vervliegt. Een notenextract kan overigens worden gemaakt door de gebrande noten in een alcoholoplossing te weken, waardoor de smaken in de alcohol worden overgenomen. Een hazelnootsiroop zoals bedoeld voor de koffie bestaat voor het grootste deel uit suiker en wat 'natuurlijke' aroma's. Bij het bottelen of tijdens de navergisting kan de zoetheid van het bier nog worden gestuurd met lactose.

Hit of Miss?

Misschien heb je tijdens het lezen van dit verhaal al heel hard 'Nee' geschud of binnensmonds gevloekt. 'Dit is toch geen bier meer!' En daar heb je helemaal gelijk in. Althans gedeeltelijk. Of eigenlijk helemaal niet. Het maakt niet uit. Wat wel uitmaakt of dit een shitstorm in een glas wordt of een bier met een plezante laag met smaakvolle ingrediënten. 

Er moet een keuze worden gemaakt en jij bent helaas niet aan de beurt. Dit is niet die show waar je tussen drie prijzen achter een gordijn kunt kiezen. Wij hebben al gekozen voor je. Het is het gordijn geworden waar Subtiliteit op staat geschreven. Met gouden letters. Hiermee laten we de gordijnen met 'In je Bakkes!' en 'ZOET' aan ons voorbij gaan. De quizmaster probeert ons nog te verleiden om te kiezen voor een van de andere gordijnen, maar ons besluit staat vast. Subtiel moet het worden.

Maar hoe gaan we er nu voor zorgen dat dit bier geen troebele bende wordt? We gaan heus niet alle eerdergenoemde ingrediënten gebruiken, maar we maken netjes een selectie. Voor elk van de smaken zal er maar één ingrediënt worden gebruikt. Hierbij blijft het uitgangspunt van de noten centraal staan. Daarbij komt nog de caramel, nougat en niet te vergeten de chocolade. Het is tenslotte een chocoladereep.  Om niet te veel op twee benen te hinken, zal de moutstort worden beperkt tot palemout en caramout. Ook de bitterheid wordt niet te hoog en alleen aan het begin van de kook wordt een neutrale hop gebruikt. De typische Nutssmaken zullen van de andere ingrediënten moeten komen. Voor de chocoladesmaak worden er cacaonibs gebruikt. Dit levert geen al te sterke chocosmaak op, want je mist het zoet. Daarvoor dient de lactose in de navergisting. De caramelsmaak komt uit de fudge welke bij het koken erin gaat. Ditzelfde geldt voor de nougat.

Dosering

De noten gaan na de piek van de navergisting erin. In een artikel van Brew Your Own worden een aantal brouwers geïnterviewd over het gebruik van noten. De brouwer van Imperial Oak Brewing geeft aan dat hij gemiddeld 14 gram per liter gebruikt. Als hij echt helemaal gek gaat tot wel 22 gram noten per liter. Deze worden dan 3 tot 5 dagen in de navergistingstank gelaten. De brouwers van Jackie O's doen het weer anders. Zij voegen de noten meestal aan het eind van het koken toe, tot wel 37 gram per liter.

Wanneer je noten toevoegt bij het koken, kunnen er bittere smaken ontstaan. Die kunnen we dus het best aan de koude kant van het proces gebruiken. Het is aan te raden om de  noten eerst te roosteren in de oven. Hierdoor wordt de smaak intenser en zal er wat vet uittreden. Wanneer je dit vet verwijderd komt dit niet in het bier terecht en zal het geen nadelig effect op het schuim hebben. Dit kan je doen door de noten na het roosteren met keukenrol af te nemen of wellicht door ze kort onder water te houden. 
 
De dosering van de cacaonibs heb ik uit dit BYO artikel gehaald. Een van de brouwers meldt dat er 230 tot 570 gram per barrel of beer wordt gebruikt. Ik heb geen idee welke meeteenheid dit is, maar Chocolate Alchemy biedt uitkomst. Deze meneer is een ervaren brouwer en chocolatier. Hij adviseert om tenminste 230 gram op 19 liter bier te gebruiken en ze eerst te roosteren. Omdat de smaken van de nibs slecht in water oplossen, maar wel in alcohol, wordt er aangeraden om deze dosering bij bieren met 6 tot 7% alcohol te gebruiken. Bij sterkere bieren mag dit minder zijn. Hij zal het wel weten denk ik dan. 

Voor fudge en nougat kan ik niet zo snel een richtlijn vinden. De fudge is vettig en er zijn wel brouwers die het hebben gebruikt. Men is in bijna alle gevallen niet heel duidelijk over de hoeveelheden of het effect op het schuim. Ik wil eerst proberen om de smaak van de fudge te extraheren door het weken ervan in wodka. Dat zou moeten kunnen. We kunnen na het trekken bepalen of dit voldoende smaak gaat opleveren. 
De nougat is een mengsel van opgeklopt eiwit en suiker. Eiwit zal tijdens het koken neerslaan, dus wanneer dit op 15 minuten voor het einde van het koken wordt toegevoegd, zal dit goed moeten gaan. Voor de fudge en nougat zullen lage concentraties worden aangehouden. 

Het recept

Volume: 14 liter
Bitterheid: 13 EBU
Kleur: 28.9 EBC
Maischwater: 15 liter
Spoelwater: 7 liter


90% 3803 g Palemout 7 EBC
7%    295 g CaraBelge 40 EBC
3%    126 g Dark crystal 350 EBC

Brewer's Gold 4% 60 min 15 gram

Maischen
30 min 67°C
30 min 72°C

Gist: US-05

Fudge 100 gram 15 min koken / of extract met alcohol
Nougat 150 gram 15 min koken / of extract met alcohol
250 gram geroosterde hazelnoten in navergisting 
250 gram geroosterde cacaonibs in navergisting
1 vanillestokje in navergisting
200 gram lactose in navergisting 


Laten we hopen dat wanneer de lieftallige assistente van Hans ons gordijn openschuift, er een prachtig, subtiel bier staat te shinen. Vingers gekruisd!

Analyse van de IPA's van brouwerij de Molen

Het is bijna eind van het jaar en dus weer tijd voor lijstjes. Dit keer geen top 10 met beste dit of slechtste dat, maar een lijstje met de IPA's van brouwerij de Molen. Eigenlijk precies eenzelfde analyse als voor de imperial stouts van deze brouwerij. Wat zit er in en wat zeggen de etiketten? De Molen geeft al zo veel informatie dat een overzicht misschien nog wat meer licht op het recept werpt. 

De bekendste IPA is de Vuur & Vlam. Dit bier is zo'n beetje in elke Albert Heijn of Jumbo te vinden en in bijna elk café dat ook maar een klein beetje met speciaalbier bezig is, heeft deze in het assortiment. Een andere bekende IPA is de 'Amarillo', een IPA waar de gelijknamige hop centraal staat. De Hop & Liefde is eigenlijk een Pale Ale, maar deze is ook redelijk verkrijgbaar. 

In mijn beleving worden er daarnaast best veel IPA's bij De Molen gebrouwen, maar ik kon er niet heel veel vinden. Na een eerste inventarisatie kwam ik op 7 IPA's oftewel IPA-ish, en 4 Imperial/Double IPA. Wanneer ook de No longer in production bieren en de rye IPA bieren worden meegenomen, kom ik dan toch op een redelijke lijst uit. Veel van deze IPA's zijn eenmalige brouwsels, vaak samenwerkings-bieren of speciaal voor het Boreftsfestival gebrouwen. Dat betekent echter wel dat er niet veel continue verkrijgbare IPA's worden gebrouwen. 

Ingrediënten

 

Mout

De basismout voor de IPA's is altijd pilsmout. De rye IPA's hebben wel palemout in de basis, maar dit lijkt een praktijk uit het verleden, aangezien deze bieren allen out of production zijn. Dit was ook het geval bij de imperial stouts. Nagenoeg alle bieren hebben een caramelmout als toevoeging. Net als bij de Imperial Stouts vermoed ik dat deze naamgeving van de mout wordt bepaald door de kleur van de mout. Bij caramelmout denk ik aan Cara 120 EBC, bij crystal denk ik aan donkerdere versies, zoals Cara-Aroma of Special B. Deze veronderstelling wordt ondersteund door het antwoord van de Molen op mijn vraag over de Weer&Windkloon. Hierin werd uitsluitend cara120 EBC gebruikt. Een toevoeging van rogge is bij alle bieren met 'Rye'  in de naam aanwezig, maar ook in de Storm&Averij en Twenty Five Grams.

Voor de bieren die alleen uit pilsmout en caramelmout zijn gebrouwen kunnen we met de opgegeven kleur en dichtheid de hoeveelheid caramelmout bepalen. De uitgangspunten hierbij zijn 75% efficiëntie en de kleur van de mouten is respectievelijk 3 EBC en 120 EBC.

De hoeveelheden caramelmout volgens deze berekening zijn best wel hoog. Uit ervaring weet ik dat bij het gebruik van 16% caramout een bier niet perse veel lekkerder wordt. Dit kan betekenen dat de berekening niet klopt en dat er wellicht ofwel heel hard gekookt wordt en er veel kleur ontstaat bij dit proces. Of er worden bepaalde (kleine) toevoegingen van donkere kleurmout niet op het etiket genoemd. Of helemaal ver gedacht kan de kleurstelling van Promash helemaal niet kloppen, en dat zou ook prima kunnen. Bij de analyse van de stouts was de kleur ook al niet te volgen, de bieren waren volgens etiket ook al echt heel donker. Toen was het vermoeden dat de kleur analytisch wordt bepaald en niet op basis van een berekening is vastgesteld. De moutstort hierboven dient dus met enige marge worden bekeken.

Hop

De hoppen zijn meestal de typisch Amerikaanse IPA hoppen. Op het etiket wordt aangegeven welke hop er als bitterhop wordt gebruikt en welke voor het aroma. In onderstaande tabel worden deze respectievelijk als b (bitter) en x (aroma) gepresenteerd. Opvallend is dat er vaak een 'nobele' hop wordt gebruikt voor de bitterheid: Premiant, Sladek, Saaz en minder nobel, de Apollo hop. Bij enkele andere IPA's, voornamelijk degene die zwaarder in alcohol zijn (vanaf 6.6%), de double en imperial IPA's,  worden er Amerikaanse hoppen gebruikt voor het bitteren. 

Bierstatistiek

Uit de andere informatie op het etiket komen we nog meer te weten over de bieren. Met de °Plato en het alcoholpercentage kunnen we de begin -en einddichtheid bepalen. Hiermee komen we de vergistingsgraad (SVG) te weten.  Deze liggen voor het grootste deel tussen 77 en 85%. Uitschieters naar beneden zijn de Hugs &Kisses met 57%, en naar boven met 21 grams (90%), Amerikaans (92%), Twenty five grams (89%) en Storm & Averij (88%). Normaal gesproken denk je bij dit soort vergistingsgraden aan het gebruik van suiker, maar dat staat niet op het etiket. Het meest waarschijnlijke is verschillende gisten die een andere uitvergisting hebben. Maar misschien wordt er wel glyco-amylase gebruikt om het bier meer vergistbaar te maken. Niet waarschijnlijk, maar je weet maar nooit. 

In onderstaand figuur zijn de Untappdwaarderingen te zien in relatie tot het alcoholpercentage. Bieren met meer alcohol scoren over het algemeen hoger dan lichtere bieren. De correlatie is verre van perfect en eigenlijk niet significant, maar er lijkt wel een opgaande trend.

Bij bieren met meer alcohol is er ook vaak meer bitterheid aanwezig. De relatie tussen de genoemde bitterheid en Untappdwaardering is nog wel sterker aanwezig dan in de relatie met de hoeveelheid alcohol. Onderstaande figuur toont de relatie.

Als zijstapje kan er een interessante analyse over de hopvoorkeur van de Untappdgebruiker worden gehaald aan de hand van de Single Hop series. Elk bier in deze serie wordt met eenzelfde moutstort gebrouwen, waarbij een enkele hopsoort wordt gebruikt voor het bitteren en voor aroma. Hierbij komt Cascade als beste uit de bus, nog boven de gedoodverfde Citra of zelfs Simcoe. 

 Conclusie

 

Op basis van de gegevens kan het volgende worden geconcludeerd:

• De IPA's van de Molen bestaan over het algemeen uit pilsmout en caramelmout.
• Uit berekening volgt dat er tussen 8 en 16% caramelmout wordt gebruikt. 
• Het hopschema wordt grofweg op 2 manieren vormgegeven; 1) bitteren met nobele hop en aroma met Amerikaanse citrushoppen; 2) bitteren (Chinook, Cascade, Simcoe, Columbus) en aromahoppen met diverse citrushoppen. 
• De vergistingsgraad ligt gemiddeld tussen 77 en 85%. Enkele uitschieters naar beneden en boven zijn wellicht het gevolg van de giststam of andere onbekende oorzaak.
• Er lijkt een relatie tussen bitterheid en de Untappdwaardering te zijn. 

Proefnotitie: Steam Beer

Mijn mond lijdt aan smaakvervlakking. Jarenlang heb ik bier gedronken met  extreme smaken, waardoor er gewenning van het smaakorgaan is ontstaan. Deze diagnose heb ik zonder enige hulp van een dokter gesteld, maar ik denk dat het echt waar is. Ik vergelijk het graag met elke dag een ritje in de achtbaan of overal sambal op smeren. In het begin toch vrij extreem, maar het lichaam is prima in staat om zich aan te passen. Geen idee of deze vergelijking ergens op slaat, maar hij past lekker in mijn straatje. 

Neem nu het bier dat voor mijn neus staat: Het oogt bijzonder fraai: helder bruin, stevige kraag er bovenop en een rustig opstijgend koolzuur. De geur is ook prettig;  fruitig, moutig en hier en daar piept er een spoortje hop doorheen. Niets mis mee, zou je zeggen, maar tot mijn grote spijt kan het me toch niet bekoren. De smaak is ok, maar na een paar slokken ben ik uitgedronken. Ik mis hop, alcohol, mout, zuur!

Er was een tijd dat ik kon genieten van een vergelijkbaar bier zoals de Koninck. Liters heb ik er door de keel gegoten. Toendertijd een wonder van mout en balans. Wanneer ik dit bier nu drink, loop ik halverwege naar de koelkast om een ander bier te halen. Dit Steambeer heeft ook last van mijn syndroom: met nog een paar slokken te gaan, belandt dit bier zonder pardon met een wijde boog in het putje. Met z'n kleine zoetje,  lichte fruitigheid, en hint van Europese hop. Niet voor niets California Common genoemd. Te gewoontjes, maar toch zonde.

Is deze ontwikkelde tekortkoming nu echt iets om mij zorgen over te maken? Drink ik te veel bier met extreme smaken, ga ik te vaak in de achtbaan? Ik krijg het gevoel alsof ik bij de psycholoog de antwoorden op mijn eigen vragen aan het geven ben. Drink ik te veel, te vaak? Ik moet toegeven dat het antwoord ja! is. Het plafond is bereikt, ik moet terug naar de basis. Weg met die extremiteiten en terug naar de basis. Weinig alcohol, lage bitterheid en alleen nog maar nobele hoppen. De Bijbelse zeven vette jaren zijn voorbij, de zeven magere jaren zijn aangebroken. Gewenning aan subtiliteiten, daar moeten we naar toe. 

Dus nu even uitzoomen, wat gaan we doen? We gooien de Columbus, Chinook en El Dorado hoppen in de groene bak, geen lactose of brown malt meer en weg met kettle souring. Back to basic. Heerlijk!, het gevoel van serene rust daalt op mij neer, ik ben bijna mindfull. Ik voel me als een afgekickte junk, of in ieder geval eentje die heeft besloten om niet meer van hoogtepunt naar hoogtepunt te leven. 

Na een paar dagen zo Zen als een Boedistische monnik te hebben geleefd, beginnen langzaamaan mijn handen te kriebelen en mijn buik te borrelen. Ik moet hop, ik moet alcohol, ik moet Smaak! Ik wil overal sambal op smeren en zo vaak als mogelijk in de achtbaan!

Fake News | Lollipop IPA

In een zolderkamer in Nowosibirsk zit Dimitri onderuitgezakt achter zijn computer.  Rond het toetsenbord staan een bord met een half opgegeten stoofschotel, een paar lege colaflessen en wat volgesnoten zakdoekjes. Zo fel en krachtig als hij op internet de trol uithangt, zo lamlendig en verveeld hangt hij hier in zijn stoel. 

Tot de verkiezingen in Amerika is er weinig te doen. De herverkiezing van Trump duurt nog meer dan een jaar en op dit moment is er weinig miscommunicatie over hem te schrijven. Om de tijd wat te doden, heeft hij een paar goede Russische recepten voor Russiancooking.ru bedacht, voor de Russische versie van de Speld zijn er wat grappige artikelen van zijn hand verschenen en hij heeft zelfs zijn moeder al gemaild. 

Als door de bliksem getroffen, schiet Dimitri rechtop, stroopt de viezige mouwen van zijn wollen trui omhoog en begint als een dolle te typen. Hij heeft het! De Amerikaanse brouwwereld moet nodig getrold worden. Amerikanen zijn tenslotte de meest goedgelovige idioten die er bestaan. En dan niet een beetje flauw allerlei brouwmythes 'debunken' zoals Brulosophy, maar echt pure flauwekul de wereld in helpen. Vol overgave begint hij te schrijven:  

In het midwesten van Amerika, bij Hazy Troll Brewing, heeft John Hughes bij een experimenteel brouwsel per ongeluk een nieuwe bierstijl uitgevonden, de Lollipop IPA.  'Ik wist toen al dat ik geschiedenis aan het schrijven was. De laatste jaren zijn allerlei IPA-variaties steeds populairder, vooral dankzij mijn creative mind.'

'Ik heb aan de wieg gestaan van Milkshake IPA's, Brut IPA's, fruit IPA's enzovoort. Vooral na de introductie van de Milkshake IPA zag ik dat er veel behoefte was aan variaties op de bittere, superhoppige IPA's. In de door mij ontwikkelde, zeer bijzondere bierstijl smelten  twee IPA spin-offs samen.Ik maakte een soort Milkshake IPA, inclusief lactose, haver, pectine en vanille, alles er op en eraan, maar het geheim is de toevoeging van een kettle sour tijdens het maischen. De eerste keer dat ik de Lollipop IPA maakte, wist ik dat ik goud in handen had. Niemand had dit ooit nog gedaan.'

'De combinatie van Milkshake IPA en kettle souring geeft de Lollipopbieren een stevig fruitig, hoppig en licht zurig karakter met veel fruitsmaken en veel zoetigheid van de lactose. Het is gewoon unlike anything else', vervolgt John zijn verhaal. 'Ik denk er nog over om de volgende batches te kleuren, blauw of roze. Het draait om de creativiteit en niet om wie de beste brouwer is, maar wie doet mij dit na?' glundert de brouwmeester.

De stijl heeft kort na de release van dit bier een ware Lollipopgekte in Amerika opgeleverd. Veel brouwerijen in zijn met het idee aan de haal gegaan en hebben er hun eigen ding van gemaakt. En ook de fantasie van veel hobbybrouwers is geprikkeld. Kijk maar eens op sites als BrewersFriend, BYO en Beer&Brewing. 

Ingrediënten

 

De moutstort van de stijl is te vergelijken met de New England IPA's. Er wordt hoofdzakelijk pale malt gebruikt aangevuld met haver, rogge of tarwe en soms wat medium gekleurde caramelmouten. Het unieke aan de stijl is dat er een kettle souring techniek wordt gebruikt om het wort na het maischen te verzuren met melkzuurbacteriën. Gewoonlijk wordt er een melkzuurbacterie geënt wanneer het ongehopte wort tot een graad of 40 is afgekoeld. Dit wordt dan 24 tot 48 uur op temperatuur gehouden en daarna tot koken gebracht. Afhankelijk van de enthoeveelheid, tijd en temperatuur daalt de pH van het wort. 

Na deze periode wordt het wort doorverwarmd tot koken en wordt de hop toegevoegd. Dit zijn vaak de nieuwere, Amerikaanse fruitige hopsoorten zoals Calypso, Citra, El Dorado, Ekuanot, etc. De hoppen worden relatief kort meegekookt, dus vanaf het laatste kwartier van het koken. En er wordt gedrooghopt zoals bij een NEIPA. 

Bij het vergisten wordt er veel fruit toegevoegd. De bieren draaien vaak om 1 fruitsoort per bier, zoals mango, kersen, papaya, frambozen, sterfruit, je kunt het zo gek niet bedenken. Fruitig, zoetig, zurig en hoppig, dat moet het zijn.  

Het recept

SG1059

Kleur 13 EBC
Bitterheid 30 IBU
6.3% alc
Totaal 18 liter
Maischwater 20 liter
Spoelwater 8 liter

73%  Viennamout     3676 g   6 EBC
23%  Havervlokken   1158 g   4 EBC
4%    Munichmout      201 g   22 EBC

25 g Simcoe 10 min

10 g Amarillo 10 min  

18 g Simcoe 5 min  
10 g Amarillo 5 min
15 g Ekuanot 5 min
15 g Calypso 5 min

36 g Ekuanot 0 min
36 g Calypso 0 min
36  g Amarillo 0 min

Lactose 400 gram
2 kg Mango
1 kg rood fruit

LALLEMAND WildBrew™ Sour Pitch - 10 g 
Gist:WLP644 Saccharomyces "bruxellensis" Trois


De proefnotitie van dit bier is hier te lezen. 

Barleywine lageren op Aguardiente vat

Binnenkort wordt het Aguardientevat met de Imperial Stout afgevuld. We verwachten dat het vat voor een tweede ronde geschikt is, ook omdat we er weer drank in gooien en het volgende bier een half jaar in het vat laten. 

Bij het zoeken naar een goede bierstijl en een recept voor een stevig bier, kwamen we onder andere een recept tegen in het boek met recepten van Brewdog. In dit naslagwerk zijn heel veel recepten beschreven van hun commerciële bieren. Wanneer je er doorheen bladert, krijg je direct zin om te gaan brouwen. Naast de goed verkrijgbare bieren als de Punk IPA, Dead Pony Club en 5am Saint worden ook de extremere bieren zoals de Paradox, Tokyo en Cacao Psycho genoemd en ook de eenmalige uitgaves. Als je een recept uitkiest, zul je het wel even moeten narekenen, er zitten soms wat typefouten in. Of misschien willen ze je op een dwaalspoor zetten, dat kan natuurlijk ook.
 
We waren op zoek naar een bierstijl met genoeg alcohol, omdat we dat nu eenmaal lekker vinden in combinatie met het eiken en de verouderingssmaken van zo'n bier. Een imperial stout valt af, dat zou een beetje te veel van het goede worden, die hebben we dan immers al thuis staan. We hadden de keuze uit een dubbelbock, weizenbock, barleywine, porter of andere stijlen met meer dan 8% alcohol. 

Na wat overleg is de keuze gevallen op de barleywine die Brewdog met La Pirata heeft gebrouwen, de naam is Al Adjore! volgens het boek. Het etiket zegt Al Abordaje!, dus wie het weet mag het zeggen. Dit bier doet een poging om dichtbij de smaak en mondgevoel van een Muscatelwijn te komen. Dat betekent siropig zoet, fruitig en vol. Dit poogt men te doen door allereerst de fruitige hoppen, Hallertau Blanc en Mandarina Bavaria zijn ontwikkelt voor de fruitige smaken, citrus, mandarijntjes, meloen, druiven, noem maar op. Ten tweede is de moutstort voorzien van een drietal caramouten die voor de volle body en het zoet moeten zorgen. De relatief hoge dichtheid (SG 1085) en als gevolg hoge einddichtheid zorgt hier natuurlijk ook voor. Dit wordt door een toevoeging van de zoete sinaasappelschil tijdens het maischen nog verder geaccentueert.

Aangezien het vat tussen legen en weer vullen een paar weken leeg blijft, zullen we een fles Muscatel en twee flessen Aguardiente in het vat gieten, zodat deze in het hout kan trekken en het vat niet uitdroogt. Bij het vullen wordt eerst de resterende drank uit het vat gegoten en wordt er een fles Muscatel bij gedaan.

Het recept

Hieronder is het recept voor 10 liter weergegeven.

SG 1085
Bitterheid 69IBU
Kleur 35 EBC

83.1%  Pale malt          7 EBC   3.54 kg

5.6%    Caramunich   120 EBC   0.24 kg

1.4%    CaraRed          50 EBC   0.06 kg

2.8%    Carapils          15 EBC   0.12 kg

7.0%    Kristalsuiker     1 EBC   0.30 kg

Maischen  75 min bij 65°C

Magnum                70 min 12.5 gram 10.3%az

Mandarina Bavaria 10 min    15 gram  9.3%az

Hallertau Blanc      10 min    15 gram 6.7%az

Curacao        bij maischen    10 gram

Gist US-05

De suiker is toegevoegd zodat we minder gewicht aan mout in onze brouwketel hebben, maar met wel de gewenste dichtheid.  

Ik weet niet of iemand dit gebabbel leest, maar als iemand een geniale naam heeft, graag even hieronder plaatsen. Dank u!