De Massieve Ale, de Domination staat hier voor me op tafel. We zijn inmiddels alweer een jaar na het brouwen verder. Ik heb in de tussentijd een aantal keren een fles in de koelkast gezet en daarna uitgeschonken. Het gegeven dat dit dan een poging was om een ultiem huisbier te ontwikkelen wat origineel en geweldig zou moeten zijn, schiep hoge verwachtingen. Helaas werd elke proefsessie duidelijk dat dit bier niet geweldig was of zelfs origineel. Er was een onaangename zoetheid aanwezig, die de indruk wekte dat het bier gewoon niet ver genoeg was uitgegist. Soms kan een bier zoet zijn en dan is het prima drinkbaar, bij dit bier leek het alsof er een scheut limonadesiroop doorheen was gegaan. Dit zoet trok de smaak verder helemaal uit het verband. Aanvullend zorgde de bovengemiddelde bitterheid, het lichte zuurtje, kruidige gist en paradijszaad dat de smaken niet op elkaar aansloten en het bier door de goot verdween.
Het bier dat nu voor me staat is nog steeds zoet. De T-58 gist is hier de oorzaak van. Tegelijk geeft deze gist een kruidige en, in mijn beleving, een winegumachtige smaak. De bitterheid is was minder geworden en het paradijszaad is wat afgezwakt. Alle componenten van dit bier zijn in de tussentijd nader tot elkaar gekomen. Wat begon als een aarzelende aai van de bitter over de rug van het paradijszaad is geëvolueerd naar een zoete zoen van de gist. Nu zijn we op weg naar de ineenstrengeling van alle smaken en geuren tot een grote smaakorgie waarbij nog nauwelijks opvalt waar het een begint en waar het ander eindigt. Mooi hoe rijping kan leiden tot het balanceren van de smaken en er uit een bier wat eerst niet lekker was, er toch een mooi bier kan ontstaan.
