De zoveelste variatie op het thema IPA is niet de nieuwste hype, want het onderscheidt zich slechts van een New England IPA (NEIPA) door zijn verre uitvergisting, met zeer weinig restsuikers en een hoog koolzuurgehalte. Brut dus in de zin van een gortdroge champagne.
Het bier in mijn glas is in ieder geval goed droog, met een einddichtheid van 1002 is er bijzonder weinig zoet of mout te proeven. Niet dat je iets mist, maar bij een 'normale' IPA verwacht je vaak wat meer moutzoet om het bitter en het hoparoma te balanceren. De grap van een Brut IPA is dat de balans anders is: weinig volheid of zoet biedt weinig tegenwicht voor enorme hoeveelheden hop. Dat is dus ook niet de bedoeling van de bierstijl. De
hopsoorten zijn van het kaliber: Fruitig, Harsig en Amerikaans. De
Azacca, Citra, Eukanuot en Mosaic horen bij de meest gezochte, duurste
en hipste hoppen die er te vinden zijn. Hier staan mensen uren voor in
de rij. De geur en smaak is superfruitig en licht harsig door de hop. Gek genoeg lijk je het gebrek aan body te kunnen ruiken. Dit heeft ongetwijfeld een direct verband met de aanwezigheid met de hoeveelheid restsuikers, maar ik betwijfel of je die echt kunt ruiken. Het maakt niet uit, de hop is allesbepalend in dit bier.
Het hopschema is een typisch NEIPA schema, waar er niet of nauwelijks hop tijdens het koken worden toegevoegd. De hop is in de laatste 10 tot 0 minuten in ruime hoeveelheden gestort. Veel hop voor een korte tijd betekent toch een bittertje en veeel hoppigheid. Door het ontbreken van veel body, hoeft de bitterheid niet hoog te zijn, max 25 IBU. In dit bier komt deze (berekende) waarde toch best bitter over. Toch altijd weer fijn als de werkelijkheid klopt met de theorie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten